In 1995 begon S.M.W. Bezemer zijn bespreking van de biografie van Caspar Becx over Meindert Boekel als volgt: “Er zijn (of er waren) in ons land mensen die gedurende hun leven grote bekendheid genoten, maar die na hun dood snel vergeten zijn. De oorzaak van hun bekendheid lag niet zo zeer in hetgeen ze nalieten, maar meer in de wijze waarop ze tijdens hun leven hun werk deden. De musicus Meindert Boekel (1914 – 1989) was zo iemand. Jarenlang was hij werkzaam als dirigent bij de NCRV en de Nederlandse Radio Unie, de latere NOS.
Zijn naam kwam regelmatig voor in de programmabladen en in de harmonie- en fanfarewereld was hij min of meer een begrip. Toch was hij na zijn pensionering in 1979 snel vergeten. Kwam dat omdat zijn (uitgebreide) oeuvre zo weinig mensen aansprak? Of was de bescheidenheid van deze wat stille Westfries de oorzaak? In een beknopte biografie probeert Caspar Becx een antwoord op de vraag te geven.”
Wat zes jaar na zijn overlijden gold, geldt na 25 jaar in nog sterkere mate. Reden om aandacht te besteden aan deze musicus, die decennialang een belangrijke rol speelde als koordirigent bij ‘de Nederlandse omroep’.
